مدح و شهادت امام هادی ( علی النقی) علیه‌السلام
آسـمان را آهِ جان سوزت ز پا انداخته مـادرت را باز در هول و ولا انداخته کاری از دستِ طبیبان بَر نمی‌آید غریب در کـنـارِ بـسـتر تو مـرگ جـا انداخته پوستی بَر استخوان داری، به زهرا رفته‌ای خونِ دل خوردن تو را از اشتها انداخته رفته رفته حجره‌ات گودال سرخی می‌شود زهر، لب‌هایِ تو را چون نینوا انداخته تشنگی بی‌رحم‌تر از نیزۀ زیرِ گلوست تارهایِ صوتی ات را از صدا انداخته جـامِ مِی شـرمـنـدۀ اندوهِ چشمانت شده مــاجـرا را گـردنِ شـام بـلا انـداخـتــه شام گفتم، خیزران آمد به یادم «وای وای» گریه‌ها را یـادِ طشتی از طلا انداخـته |